Endodoncja

Endodoncja to dział stomatologii zachowawczej, który zajmuje się diagnostyką oraz leczeniem chorób miazgi zębowej i tkanek około wierzchołkowych. Podstawową metodą, jaka jest tu wykorzystywana jest leczenie kanałowe. Przeprowadzane jest ono z wykorzystaniem cienkich, piłująco — penetrujących narzędzi. Nowoczesna endodoncja wykorzystuje między innymi endometry oraz mikroskopy operacyjne. Pierwsze z nich są elektronicznymi urządzeniami pozwalającymi na dokonanie dokładnego pomiaru głębokości kanału zębowego. Mikroskopy dają natomiast stomatologowi wgląd do wnętrza komory zęba oraz kanalików. Leczenie kanałowe jest bezpieczne oraz bezbolesne (zasługą tego jest znieczulenie miejscowe).

Leczenie endodontyczne znajduje zastosowanie w przypadku głębokich ubytków próchniczych, zapaleń i martwicy miazgi, zgorzeli, zmian około wierzchołkowych, stanów po złamaniu, zwichnięciu lub patologicznym starciu zęba lub po wcześniejszym nieprawidłowym leczeniu kanałowym. Przeciwwskazaniem do endodoncji jest uszkodzenie ścian zęba sięgające do granicy dziąsła. Nie jest ono również zalecane pacjentom po przebytym zapaleniu wsierdzia oraz z cukrzycą insulinozależną.

Jakie są kolejne etapy endodoncji? Pierwszy z nich stanowi szczegółowy wywiad z pacjentem oraz wykonanie zdjęcia RTG pozwalającego na dokładne zapoznanie się z przebiegiem kanałów korzeniowych oraz stwierdzenie obecności zmian około wierzchołkowych. Stanowi to podstawę kwalifikacji do leczenia kanałowego. Następnie stomatolog wykonuje znieczulenie miejscowe i przechodzi do opracowania ubytku. W znaczącej części przypadków, do infekcji miazgi dochodzi na skutek próchnicy. Usunięte zostają wówczas chore tkanki zęba, na skutek czego możliwy staje się dostęp do komory zęba. Jeżeli nie nastąpiło całkowite obumarcie miazgi, niezbędne jest zatrucie tkanki zęba. Na kolejnym etapie jest ona usuwana przy pomocy specjalistycznych pilników. Dodatkowo, przeprowadzane jest oczyszczanie kanałów i ich osuszanie. Następnie stomatologa wypełnia pozbawione miazgi, odkażone, poszerzone kanały przy pomocy gutaperki. To plastyczna, biozgodna substancja, która nie ulega resorpcji, nie rozpuszcza się pod wpływem płynów tkankowych, nie przebarwia zębów, nie przepuszcza bakterii, nie drażni tkanek około wierzchołkowych i jest dobrze tolerowana przez organizm. Niekiedy w endodoncji wykorzystywane są także uszczelniacze, czyli materiały chemoutwardzalne powstałe na bazie żywic epoksydowych z dodatkiem wodorotlenku wapnia. Ostatnim etapem jest nałożenie podkładu — warstwy, która oddziela kanały od plomby oraz wypełnienie plombą.

Możliwymi powikłaniami po leczeniu kanałowym są: zaczerwienienie, opuchlizna, mrowienie oraz ból. Przedłużające się dolegliwości tego typu mogą świadczyć o niedokładnym usunięciu miazgi, nieprawidłowo wypełnionym kanale korzeniowym lub perforacji ściany kanału. W takiej sytuacji niezbędne jest powtórne leczenie, a w skrajnych przypadkach — ekstrakcja, czyli usunięcie zęba.