Implantologia

Implantologia jest nauką o wprowadzaniu implantów do żywego organizmu, ich budowie, właściwościach, wzajemnych interakcjach, warunkach niezbędnych do właściwego przyjęcia się wszczepu oraz przyczynach ich ewentualnego odrzucenia.

Mianem implantu stomatologicznego określa się sztuczny korzeń zęba wykonany najczęściej z tytanu, który zastępuje utracony lub usunięty korzeń naturalny. Pozwala on na zamocowanie nowej komory zębowej w miejscu brakującego zęba. Implant stomatologiczny umieszcza się w kości wyrostka zębowego, wkręcając go. Koronę sztucznego zęba mocuje się na stałe, dopasowując jej teksturę oraz kolor do pozostałych zębów. Dzięki temu ubytek staje się niewidoczny. Implant stomatologiczny może skutecznie zastępować zarówno pojedyncze zęby, jak i całe łuki zębowe.

Do czynienia możemy mieć z kilkoma rodzajami implantów stomatologicznych. Jako pierwsze na świecie powstały implanty tytanowe. Po raz pierwszy zostały one zastosowane w Szwecji w 1965 roku przez prekursora w dziedzinie implantologii — Ingvara Branemarka. Implanty tytanowe są niezwykle trwałe i mogą być stosowane u większości pacjentów, bez obaw o występowanie skutków ubocznych. Ich wadą jest natomiast srebrno — szara barwa. W większości przypadków, taki implant nie jest widoczny, lecz w niektórych przypadkach do czynienia możemy mieć z odsłonięciem szyjek zębowych, w których się znajduje. Wszczepienie tytanowych implantów jest również zabiegiem stosunkowo drogim. Alternatywne rozwiązanie to implanty cyrkonowe, nazywane również ceramicznymi. Ich kolor oraz tekstura do złudzenia przypominają naturalną tkankę budującą zęby. Tym, co je wyróżnia jest także wysoka zgodność biologiczna z naturalną tkanką zębów oraz duża odporność na wahania temperatury, korozję i działanie gorących, zimnych oraz kwaśnych substancji.

Wbrew obawom wielu pacjentów, zabieg wszczepiania implantów zębów nie wiąże się z poważną ingerencją chirurgiczną i nie jest bolesny. Zabieg może być wykonywany u pacjentów powyżej 25 roku życia. Związane jest to z tym, że właśnie w tym wieku dochodzi do zatrzymania rozwoju kostnego organizmu i uzyskania ostatecznego kształtu szczęki. W okresie rekonwalescencji implant musi zostać przyjęty przez organizm, a tkanki przyzębia — zagoić się. Proces stabilizacji trwa przeważnie do 6 miesięcy. W tym okresie stosuje się koronę tymczasową, która ma za zadanie uzupełniać widoczne braki zębowe. Z ostatecznym uzupełnieniem łuków zębowych do czynienia mamy wówczas, gdy implant zębowy zostaje przyjęty i ustabilizowany w kości, a tkanki — zregenerowane. Korona zęba przymocowana przy pomocy implantu może być zarówno tkanką własnego, utraconego zęba pacjenta, jak i nową formą stworzoną przez protetyka.

W znaczącej części przypadków, implanty zębowe są dobrze przyjmowane przez organizm. Ich odrzucenie najczęściej wiąże się z chorobami kości, takimi jak osteoporoza. Utrudniać przyjęcie implantu zęba mogą również choroby jamy ustnej i przyzębia, w tym parodontoza. Omawianego zabiegu nie wykonuje się u pacjentów z cukrzycą, bruksizmem, AIDS oraz nowotworami.